Sangue Azzurro

TUULI - to w języku fińskim „wiatr”. Był to wyjątkowo piękny szary samczyk o zniewalającym charakterze. Tuuli był współwłasnością z hodowlą z Koloseum, z której pochodził. Zawsze marzyłam o tak eleganckim samczyku. Miał długi, piękny ogon, ciałko zgrabne, zwarte o pięknej górnej linii po tacie, wąskiej eleganckiej głowie po babci i prababce, smukłość i elegancja członków po mamie. Nie mogę wciąż pogodzić się z jego niespodziewaną i tragiczną śmiercią.

Tuuli został zagryziony we własnym ogrodzie podczas, gdy ja byłam opodal w lesie na jagodach. Najprawdopodobniej zagryzł go jeden z jego charcich „kompanów”. Był to czas cieczek i rozdzielałam spacery na dwie tury. Najpierw pojechałam z chłopcami do lasu, w drugiej kolejności z dziewczynkami. Za każdym razem nie było mnie zaledwie godzinę :( Przez długi czas obstawiałam wiele wersji wydarzeń, szczególnie, że wtargnął na posesję wiejski burek, albo dzikie zwierzę. Sekcja zwłok rozwiała wiele przypuszczeń. Nie byłam w stanie przewidzieć, że Azu i to kastrat jest w stanie śmiertelnie go skrzywdzić, tym bardziej, że samczyki zawsze wiodły harmonijne życie w stadzie, nigdy nie obserwowałam agresji Azu skierowanej w stronę Tuuliego, ani żadnego innego samczyka. Od tej tragicznej śmierci również Vallo opuścił hodowlę, ulokowałam go w rękach bliskich mi osób na współwłasność, chroniąc przed ewentualną przyszłą tragedią. W 2021 roku, niedawne zagryzienie w mojej hodowli szczeniaka potwierdziło w 100%, że Azu jest niebezpiecznym agresorem, który musi być izolowany od szczeniąt, szczególnie od samczyków. Ciężko tłumaczyć zazdrością tak patologiczną i niezrozumiałą agresję skierowaną do niewinnych nie mogących się obronić szczeniąt. Słyszałam o zagryzieniach wśród charcików, ale dorosłych psów, które rywalizowały o suczkę w trakcie cieczki, ale nigdy o przypadku, że dorosły charcik atakuje tzw „miękkie podbrzusze”, czyli niewinną słabą istotę, która na pewno się nie broniła i nie atakowała. Moje serce nigdy nie przestanie krwawić po tych szokujących obu śmierciach, niestety nie mam serca, żeby podjąć radykalne kroki w stosunku do psa, który starzeje się i jest najdłużej w hodowli. Pozostanie w niej do końca swych dni, ale pilnowany i izolowany od reszty stada, jako niebezpieczny. 

Postanowiłam opisać to co się stało, licząc, że stanie się to przestrogą dla innych hodowców, którzy darzą zbyt dużym zaufaniem swoje psy. Trzeba pamiętać, że to tylko zwierzęta, napędzane instynktami, atawizmami i nigdy nie jesteśmy w stanie przewidzieć w 100% ich reakcji. Nie wolno im tym bardziej przypisywać ludzkich cech zachowań. Każdy kto mnie zna, wie doskonale, że Azu jest bardzo kochany i rozpieszczany i nigdy nie mógł odczuć, że jest na drugim planie, ponieważ ja nie faworyzuję młodzieży i szczeniąt, tylko najstarsze charciki.

Kiedy Tuuli umarł, zdałam sobie sprawę, że jego życie było krótkie, ale intensywne i bardzo piękne, aż do wypadku, jaki miał miejsce w ogrodzie. Od pierwszych chwil, jak do mnie trafił, nie było dnia, żeby nie brał udziału w spacerach, swobodnych gonitwach po polach i leśnych piaskach opodal domu. Po tym co się stało, widzę tym bardziej sens tych codziennych długich spacerów, bo dla nich to cały Świat i wszystko czego tak pragną, poza miłością. Żegnaj kochany Tuulisiu, przepraszam, że nie mogłam Ci pomóc i Cię ochronić, nigdy Cię nie zapomnę Aniołku.